The standard inferential scheme of traditional assertoric syllogistic, based on the initial
chapters of Aristotle’s Prior Analytics, employs single-premissed deductions, i.e., principles of
immediate inference, in the reduction of imperfect valid moods to perfect moods. G. W. Leibniz
(among others) has attempted to replace this scheme with his own version of syllogistic reduction
(the core of which is, again, based on Aristotle’s observations on syllogistic transformation), in
which the principles of immediate inference themselves are modelled as (and hence justified by
means of) valid syllogisms. This paper examines the place of this modelling, i.e. syllogistic
expansion, of immediate inferences in Leibniz’s scheme of syllogistic reduction (which he
describes in his Nouveaux Essais and presents in one of his papers on syllogistic), and shows
through this examination that the tenability of the whole scheme actually hinges on the
interpretation to be given for the categorical propositional forms.
Geleneksel asertorik tasım kuramının, Aristoteles’in Birinci Çözümlemeler’inin ilk bölümlerine
dayanan standart çıkarım planı, eksik geçerli kipleri tam/mükemmel kiplere indirgemek için bazı
tek öncüllü dedüktif çıkarımları, yani dolaysız çıkarım ilkelerini kullanır. G. W. Leibniz, bu planın
yerine, özü itibariyle yine Aristoteles’in tasımsal dönüştürme hakkındaki gözlemlerine dayanan,
kendi tasımsal indirgeme örneğini koymaya girişenlerden birisidir. Leibniz’in indirgeme
planında, dolaysız çıkarım ilkelerinin kendileri, geçerli tasımlar olarak modellenir (ve dolayısıyla
onlar yoluyla gerekçelendirilir). Bu çalışma, dolaysız çıkarımların bu modellemesinin, yani
tasımsal genleştirmenin, Leibniz’in (Nouveaux Essais’de betimlediği ve tasım hakkındaki
yazılarından birinde sunduğu) tasımsal indirgeme planındaki yerini incelemekte ve bu inceleme
yoluyla bütün bir indirgeme planının savunulabilirliğinin, aslında, kategorik önerme biçimleri
için verilecek yoruma bağlı olduğunu göstermektedir.
